İsrail, yarandığı 1948-ci ildən indiyə qədər təkcə qətliam və terrorun bu rejimin formalaşmasının əsas sütunlarından biri olmasını deyil, həm də ondan qidalanaraq həyatına davam etməsini sübut edib.
Çərşənbə günü səhər HƏMAS hərəkatı, öz siyası ofisinin rəhbəri “İsmail Həniyə”nin şəhid olduğunu xəbər verdi və rəsmi bəyanat yayaraq bu terror aktının onun İranın yeni prezidenti “Məsud Pezeşkiyan”ın andiçmə mərasimində iştirak etməsindən sonra “sionist əməliyyatı” nəticəsində Tehrandakı iqamətgahında baş verdiyini açıqladı.
Bu terror hadisəsi İsrail rejiminin təhlükəsizlik və hərbi siyasətində gözlənilməz yaxud yeni bir şey deyil, əksinə bu rejimin mentalitetində onun dərin kökləri var. Bu rejim bundan öncə də Şeyx Əhməd Yasin, Ədbüləziz Rentisi, Əhməd əl-Cəbəri, Saleh əl-Aruri, Məhəmməd əz-Züvvari və.s kimi HƏMAS rəhbərlərinə qarşı sui-qəsd törətmiş, “Məhəmməd əd-Deyf”ə qarşı terror aktı üçün uğursuz cəhdlər etmişdi. Çünki, onları öz mövcudluğu üçün ciddi təhlükə hesab edirdi.
Amma İsraildə olan və bu rejimin ordusunun üzərində qurulduğu və əməl etdiyi fenomenin daha dərin təhlili göstərir ki, “terror” geniş strategiyanın ayrılmaz bir hissəsidir. Sionist cəmiyyətinin bütün üzvləri ona inanır və onun bu cəmiyyətin quruluşunda kökü var.
Bu cəmiyyətin inancında “terror” onları iyrənc istəklərinə çatdıracaq bir pilləkandır. Bizim üçün isə terror Nikbət müharibəsi və 1948-ci ildə Fələstinin işğalı zamanı sionistlərin törətdikləri və bu günə qədər davam edən cinayətlərinin xatırladıcısıdır.
Bu gün İsrailin işğal olunmuş ərazilərdə, xüsusən də Qəzzə zolağından yayımlanan, birbaşa mülki əhalini hədəfə alan və Beynəlxalq Cinayət Məhkəməsinin istifadə edərək İsraili pisləyən görüntülərin üsul baxımından bu rejimin fələstinli liderlərə qarşı törətdikləri terror əməliyyatları ilə heç bir fərqi yoxdur.
Bütün fələstinliləri hədəfə alan bu cinayətlər bu sualı ortaya qoyur ki, belə bir rejimin öz istəklərinə çatması üçün ən sadə vətəndaşdan tutmuş ən böyük rəsmi şəxsə qədər terror aktı törətməsinə icazə verən şey nədir?
Həniyənin terrora məruz qalması mürəkkəb siyasi və hərbi şəraitdə baş verdi. İsrail 10 aya yaxındır ki, Qəzzədə nəticəsi olmayan viranedici müharibəyə başlayıb. Şübhəsiz ki, bu terrorun vəzifələrindən biri bu müharibənin səmərəli olduğunu təbliğ etməkdir. Netanyahu bu terrorla çəkindirici divarlarının uçması ilə bağlı yaralarını biraz sağaltmağa çalışır.
Lakin sionist mentalitetindəki “terror” etiqadını başa düşmək üçün biraz geri dönmək lazımdır. 2009-cu ilin May və İyun aylarında Amerika yəhudi jurnalı Moment ravvin Manis Fridmanla müsahibəsində ondan fələstinlilərlə mübarizədə ən yaxşı çıxış yolu barəsində soruşduqda o, deyir: “Mən müharibə etikaları adı ilə yad edilən bir şeyə inanmıram. Mənim fikrimcə, yeganə mübarizə yolu İsrail üsulu ilə müharibədir. Onların müqəddəs məkanlarını dağıdın! Kişilərini, qadınlarını və uşaqlarını öldürün, hər şeyi məhv edin! Çünki bu, Fələstin müqavimətindən xilas olmaq üçün yeganə yoldur.”
Fridman bu təsvirlə fələstinlilərlə rəftarda ən yaxşı çıxış yolunu təqdim edib. Bu fikir təkcə onun şəxsi inancında kök salmayıb, əksinə ona vacib dini bir vəzifə kimi baxır. Bu, bütün sionist yəhudilərin Fələstin və fələstinlilər qarşısındakı inancıdır və onların bütün qətliam və terrorist hərəkətlərinin əsasını təşkil edir.
Deməli, qətl, dağıntı, didərginlik və etnik təmizləməyə qanunilik verən qətliam və terror mövzusunun İsraildə qədim kökləri var.
Tarixə bir baxış
Bu gün İsrail rejiminin Qəzzədə başlatdığı müharibə çərçivəsində bu rejimin baş naziri Benyamin Netanyahu çıxışlarının birində dini bir mətnə istinad edərək deyib: “Müqəddəs kitabı oxuyun və ərəblərin keçmişdə sizə etdiyiklərini unutmayın! Mən heç vaxt unutmuram. Buna görə də, indi biz bütün vücudumuzla və bütün əsgərlərimizlə təkcə Qəzzədə deyil, digər bölgələrdə də döyüşürük.”
Netanyahunun bu açıqlamaları göstərir ki, “sionistlər öz qətliamlarına qanunilik bağışlamaq və başqlarını da özlərə qoşmaq üçün hər bir şeyə, o cümlədən Tövrat və müqəddəs kitablarına əl atırlar.”
Əslində, sionistlər həmişə anti-bəşər cinayətlərinə haqq qazandırmaq üçün öz dini simvol və əfsanələrinə istinad yaratmağa, eyni zamanda bu kitablarda tövsiyə olunanları yerinə yetirməyə borclu olduqlarını göstərməyə çalışıblar. “Bir şəhərə yaxınlaşdığınız zaman əgər qapılarını üzünə açarsa, onunla sülh elə və əhalisini kölə et! Əgər səninlə sülh etməsələr, onları mühasirəyə al və bütün kişiləri qılıncla öldür. Qadınları, uşaqları, heyvanları və mövcud olan hər bir şeyi qənimət olaraq götür və onlardan istifadə et.”
Bunlar İsrail rəhbərlərinin fələstinlilərə qarşı həyata keçirdikləri qətliamları üçün ilham mənbəyi və müqəddəs qanun olaraq istifadə etdikləri həmin qanunlardır.
Tövratda deyilir ki, Yuşə ibn Nun Bəni-İsrail ordusu ilə Kənan torpaqlarına (tarixi Fələstin) hücum etdiyi zaman onlar şəhərdəki bütün şeyləri məhv etdilər. Yerihonu ələ keçirdikdən sonra: “şəhərdəki hər bir qadını və kişini, qocanı və uşağı, hətta inək, qoyun və ulağı da qılıncdan keçirdilər. Şəhəri və şəhərdə olan hər bir şeyi yandırdılar.”
Sionistlərin bu qətliamlar barəsində “Yuşə ibn Nun” peyğəmbərə nisbət verdiklərinin doğruluğundan asılı olmayaraq, Tövratdakı bu şəxsiyyətin sionistlərin, xüsusən də İsrailin indiki liderləri ilə çox oxşarlığı var. İsrail rejiminin ilk baş naziri “David Ben-Gurin” deyirdi ki, Yuşə ibn Nunun ruhu İsrail ordusuna axmalıdır.
İnancların təkcə dini tərəfi yoxdur, həm də onilliklər keçdikdən sonra onların təlim müəssisələrinə daxil olub. İsrail universitetinin psixologiya professoru “Corc Tamarin” tərəfindən İsraildə 1000 orta məktəb şagirdi arasında həyata keçirilmiş sahə araşdırması onu göstərir ki, şagirlərin 80%-i Yuşə peyğəmbərə nisbət verilənlərin doğru olduğuna və İsrail ordusunun fələstinlilərlə eyni rəftarı etməli olduğuna inanır.
Bar İlan Universitetinin ravvini “İsrail Hes” fətva verib: “Fələstinliləri, hətta südəmər körpələrini öldürmək lazımdır.” Yəni, eynilə indi Qəzzə zolağında törətdikləri həmin cinayətlər.
Sionist tarixi fələstinlilərin öz torpaqlarını tərk etməyə məcbur edilmələri barəsində üç siyasi plana işarə edir. O cümlədən onların torpaqlarını baha qiymətə almaq, onlar üçün Fələstindən kənarda iş fürsətləri yaratmaq və Fələstindəki torpağı Hələbdə, Homsda və İordaniyadakı torpaqla dəyişmək. Fələstinliləri Fələstindən çıxarmaq üçün nəzərdə tutulan bütün bu addımlar uğursuzluqla üzləşdi.
Fələstinlilərin yalan və maddi vədələrlə öz torpaqlarından qovulması baş tutmadığı vaxt sionist liderləri qətl və qətliama əl atdılar. Ben-Gurin 1937-ci ildəki məktublarının birində bu strategiyaya aşkar şəkildə işarə edir: “Mən yurdsuzluğu və məcburi köçü dəstəkləyirəm və bunda qeyri-əxlaqi heç bir şey görmürəm.” Bu, Nikbət müharibəsində həyata keçirilən strategiya idi və hər kəs sionistlərin fələstinlilərə etdiklərinə şahid oldu.
Qətliam, ölüm, soyqrım
Nikbət müharibəsinin vücuda gətirdiyi faciələrə nəzər salmaqla sionistlərin törətdikləri cinayətlərdə iki üsula əl atdıqlarını görə bilərik: birincisi, kəndlərin dağıdılması və məhv edilməsi. Aparılan araşdırmalardan biri göstərir ki, 1948-ci ildəki Nikbət günündə sionistlər Fələstin kəndlərinin yarısını təşkil edən 418 Fələstin kəndini vəhşicəsinə məhv ediblər. Bu arada 292 kənd nəyinki dağıdılıb, həm də sionistlər onları yerlə yeksan ediblər. 90 kənd geniş dağıntılara məruz qalıb. Belə ki, təkcə bir neçə ev əl dəyilməmiş olaraq qalıb. 8 kəndin də əksər evləri dağıdılıb. Sionist vandalizmindən yalnız 7 kənd qalıb ki, onlar da sionistlərin məskunlaşması üçün işğal olunublar.
İkinci siyasət isə sionistlərin, xüsusən də “Haqana” adlı cinayətkar dəstənin qətliamları və soyqrımları idi. İsrail tarixçisi “Arye İshaqi” deyir: Sionist hərbiçiləri 1948-ci ildən 1949-cu ilə qədər təkcə bir il ərzində 10 böyük və 100 kiçik qətliam törədiblər. Onların hər birində 50 fələstinli öldürülüb.
Bu qırğınların ən məhşurlarından biri 1948-ci ilin Aprelində Deyr Yasində baş verib. Nəticədə isə, əksəriyyəti qadın, uşaq və qocalardan ibarət olan 250 fələstinli öldürülüb.
Bütün bunların nəticəsi yüz minlələ fələstinlinin öldürülməsinə baxmayaraq, 750 min fələstinlinin öz torpaqlarından didərgin düşməsi oldu. Amma sionistlərin cinayətləri yenə də bitmədi.
Sionistlərlə fələstinlilər arasında sərhəd xətti boyunca sionist qəsəbələrinin salınması fələstinlilərin sionistlər tərəfindən öldürülməsinin yeni mərhələsi olacaqdı. Bu qəsəbələrin salınması 1949-1956-ci illər arasında 5 min fələstinlinin sionist köçkünlərinin əli ilə öldürülməsinə və qalan Fələstin kəndlərindən yarısının da qəsb olunmasına səbəb oldu.
Terror sionist inanclarının ayrılmaz bir hissəsidir
Qeyd olunan fikir və inanclarla yanaşı, terror və fiziki təmizləmə siyasəti də sionistlərin əqidə əsaslarından biri və İsrailin təhlükəsizlik doktrinası kimi 1948-ci ildən etibarən işğal olunmuş torpaqlarda bu rejimə təhlükə sayılan kəslərə qarşı icra olunub.
Hələ İsrail rejiminin təsis olunmasından bir neçə ay keçməmişdi ki, sionistlər BMT-nin ərəblər və yəhudilər arasındakı vasitəçisi “Qraf Folke Bernadot”a qarşı sui-qəsd hazırladılar. Çünki o, fələstinlilərin yurdsuzluğuna və yəhudilərin işğal olunmuş torpaqlara köçməsinə son qoyulması, Qüdsün ərəblərin hakimiyyəti altında qalması kimi dinc idealara rəy vermişdi.
O vaxtdan indiyədək fələstinlilərin öldürülməsi ilə yanaşı, fələstinli şəxsiyyətlərə qarşı “terror” əməliyyatları da davam edib və sonuncusu isə İsmail Həniyə idi.
İsrailli yazıçı və ekspert Ronin Berqmanın sözlərinə görə, İsrailin təsis olunmasından etibarən, 71 il boyunca bu rejim işğal olunmuş torpaqların daxili və xaricində orta hesabla ildə 38 terror əməliyyatı olmaqla, 2700-dən çox terror əməliyyatı həyata keçirib. Bu rəqəm təkcə fələstinli şəxsiyyətlərə, o cümlədən fələstinli siyasi rəhbərlərə, hərbi komandirlərə, alimlərə və yazıçılara aiddir. Bu rəqəm fələstinlilərə qarşı müharibələrdə baş vermiş qətliamlara və qırğınlara şamil deyil.
Bu statistikalar İsrail rejiminin beynəlxalq qanunları və razılaşmaları ayaq altına qoymaqla dünyada terror əməliyyatlarında birinci yerdə olduğunu göstərir.
Bu statistikalar, həmçinin göstərir ki, fələstinlilərin 2000-ci ildəki əl-Əqsa qiyamı başlayan vaxtdan etibarən, İsrailin terror əməliyyatları yeni mərhələyə qədəm qoyub və atran tendensiya göstərib. 2000-ci ildən sonra terrora məruz qalmış ən mühüm şəxsiyyətlərdən HƏMAS hərəkatının rəhbəri Şeyx Əhməd Yasinə, HƏMAS-ın Qəzzədəki rəhbəri Əbdüləziz Rentisiyə və Fələstinin azadlığı üçün Xalq cəbhəsinin baş katibi Əbu Əli Mustafaya, HƏMAS rəhbərlərindən olan İsmail Əbu Şənəbə, İbrahim əl-Müqəddiməyə, Camal Mənsura, Camal Səlimə və digərlərinə işarə etmək olar.
Bütün bu illər ərzində statistik məlumatlar onu da göstərib ki, fələstinlilərin və onların müqavimət gücləri hər nə qədər artıbsa, rəhbərlərinin İsrail rejimi tərəfindən hədəfə alınma və terror əməliyyatları da artıb. Xüsusən də, 10 aydan çox ötən əl-Əqsa Fırtınası əməliyyatından sonra bu rejim onlarla terror aktı törədib və terror olmadan yaşaya bilmədiyini sübut edib.
